همه دنیای من آراد و نیکراد

دوازده ماه گذشته و این ماه، دوازدهمین ماه زندگی شماست. که با پایان آن به یک سالگی میرسید . دوازدهمین ماهی که همیشه با یک سالگی از یاد می رود . چقدر بزرگ شدن بچه ها در این ماهها سریع اتفاق می افتد و پیر شدن اجباری ما کند. چقدر به نوشتن در هوای شما عادت کرده ام. چقدر نوشتن از کودکی شما شادم می کند و زمان و گذر ثانیه ها را احساس نمیکنم. تمام طول روزم به نگهداری و تروخشک کردن شما می گذرد و تمامی پستهایم شب نویس شده . تمام وقتم پر شده از کودکی شما. دیگر حتی بدون شما که باشم نیز صدای گریه و خنده هایتان در گوشم زنگ می زند و ناخوداگاه صدایتان را می شنوم.  دوازده ماه از ماههای خدا را دیده اید. به اندازه دوازده ماه زمین را نظاره کرده اید. ...